از سوز زهر پیکرم آتش گرفت و سوخت           یا رب ز پای تا سرم آتش گرفت و سوخت

مسمومم و زبــانــه کشد شعـلــه از تـنــم           از این شراره بسترم آتش گرفت و سوخت

من یادگار کرب و بلایـم که روز و شب           با روضه هاش خاطرم آتش گرفت وسوخت

می سوخت بین تب تن بابا به خیــمه ها           صد بار قلب مضطرم آتش گرفت و سوخت

هنگـامـۀ غــروب که غـارت شروع شد           هر کس که بود در حرم آتش گرفت و سوخت

یک زن نمانده بود که شعله به تن نداشت           چادر نمـاز مادرم آتش گرفت و سـوخت

خنــده دگــر نــدیــد کـسی بر لب ربـاب           تا جای خواب اصغرم آتش گرفت و سوخت

در کـوفــه تا كه رأس حـسیـن شهیــد را           دیدم به نیزه، حنجرم آتش گرفت و سوخت

آتــش بــه جــان آل پــیــمـبـر شــد آشنـا           از آن زمان که مادرم آتش گرفت و سوخت